บทที่ 91

พื้นไม่ได้แยกออก แต่จื้อเหยียนกลับก้มหน้าซุกลงต่ำ ซ่อนศีรษะไว้ในอ้อมแขนของตนเองเหมือนนกกระจอกเทศ

เสี่ยวเย่ช่างคล่องแคล่ว เขาเหลือบมองเสี่ยวจื่อยู่แวบหนึ่ง แล้วอย่างใจเย็นช่วยจื้อเหยียนดึงกางเกงขึ้น ปล่อยชายเสื้อคลุมลง เดินไปหยิบกระดาษที่อยู่ข้างหน้าจื้อเหยียน ดูว่าเขาเขียนอะไรไว้บ้าง

เสี่ยวเย่ไม่ไ...